Moeder mag niet verhuizen met de kinderen
Dat was althans het oordeel in een zaak van het Hof Den Bosch op 26 januari 2017. In de rechtspraak verschijnen met grote regelmaat uitspraken die gaan over een verhuizing van de verzorgende ouder, vaak de moeder, met de kinderen. Het is een situatie die zich relatief vaak voordoet na een relatiebreuk, als de verzorgende ouder met de kinderen over een grote afstand wil verhuizen, waardoor de mogelijkheid tot contact met de niet-verzorgende ouder, vaak de vader, wordt beperkt. Omdat beide ouders het gezag hebben, kan de niet-verzorgende ouder de verhuizing tegenhouden. Daarna wendt de verzorgende ouder zich dan meestal tot de rechtbank met het verzoek vervangende toestemming te verlenen voor de verhuizing, zoals ook hier gebeurde.
Het Hof acht bij de weigering van belang dat vader vijf dagen per twee weken de zorg voor de kinderen op zich neemt, doordeweekse contactmomenten heeft en een paar keer per jaar ook deelneemt aan buitenschoolse activiteiten. Dat zou na de verhuizing niet meer mogelijk zijn. Bovendien vreest het Hof dat ook de lange reistijd (180 km enkele reis) ertoe bij zal dragen, nadat de kinderen geworteld zijn in hun nieuwe woonplaats, dat het contact tussen vader en de kinderen zal verwateren, omdat zij er dan de voorkeur aan geven daar in het weekeinde te sporten of met vrienden en vriendinnen af te spreken. Het hof acht een verhuizing dan ook niet in het belang van de kinderen omdat vader, aldus het Hof, terecht vreest dat dit ten koste zal gaan van hun band met hem.
Het Hof overweegt bovendien dat moeder de gestelde noodzaak tot verhuizing onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt. Ook is het Hof van mening dat de door haar geboden compensatie, namelijk dat vader een ruimere omgangsregeling krijgt in de weekenden en in de schoolvakanties, onvoldoende is om verwatering van het contact tussen vader en de kinderen te voorkomen.
Het Hof wijst het verzoek van moeder om te mogen verhuizen met de kinderen dan ook af. U kunt de uitspraak zelf nalezen via de website www.rechtspraak.nl: ECLI:NL:GHSHE:2017:244.
